Za kratami

"Geriatryczne Biuro Śledcze" to kolejna zwariowana opowieść autorki popularnych komedii kryminalnych. Tym razem za jej sprawą poznajemy bohaterów, którzy udowadniają, że życie wcale nie kończy się na emeryturze. Trzeba tylko nauczyć się akceptować nieuchronne zmiany. Akcja powieści toczy się w Prasławcu - małej mieścinie, w której wszyscy się doskonale znają. Mieszka w niej czwórka znudzonych swoim nędznym losem staruszków: Ada Hill - dawna bufetowa z komisariatu - oraz Hubert, Heniek i Mundek, czyli trzej policjanci w stanie spoczynku. Niegdyś postrzegali emeryturę jako wybawienie od trudnych obowiązków, ale teraz widzą w niej jedynie dopust Boży. Wszystko się zmienia, gdy w niejasnych okolicznościach umiera złośliwa pani Marecka. Policja nie jest pewna, czy było to samobójstwo, czy może doszło do morderstwa. Bohaterowie traktują to wydarzenie jak szansę na powrót do życia i powołują tytułowe Geriatryczne Biuro Śledcze, które obiera sobie za cel rozwikłanie sprawy. Mogą liczyć na wsparcie dwójki szalonych przedstawicieli młodego pokolenia: Melki i Mateusza. Czy tej niesztampowej grupie detektywów uda się osiągnąć sukces? Wiadomo tylko, że pomysłów na prowadzenie śledztwa im nie zabraknie.

Prawdy nie ukryje ani lód, ani noc polarna. Nawet jeśli będą milczeć... Siglufjördur, małe rybackie miasteczko na północy Islandii, jest jak pułapka. Wciśnięte w głęboki fiord, rzadko widzi słońce. Jedyna droga, którą można stąd uciec, prowadzi przez stary tunel zasypany śniegiem aż do wiosny. Tu wszyscy wiedzą o sobie wszystko. I wszyscy milczą. Ari Thór Arason studiował filozofię i teologię, ale skończył szkołę policyjną.

Aria została porwana. Jej nowym domem miała stać się maleńka i cuchnąca, betonowa cela. Cela, w której za łóżko miał jej posłużyć brudny materac, zaś za toaletę wiadro. W oczach oprawców nie była już człowiekiem, a jedynie żywą laleczką. Taką, którą można połamać i sprzedać jako seksualną niewolnicę. Kto napuścił porywaczy na Arię? Czy stoi za tym jej były przyjaciel z dzieciństwa? Dlaczego wciąż śnią jej się rodzice, którzy giną inaczej niż zapamiętała? Ile tak naprawdę wiedział Cole, który ostrzegał ją przed złem kryjącym się w zaułkach Baltimore, nim sam zniknął bez śladu? Czy syn szefa organizacji odpowiedzialnej za porwanie, będzie w stanie odmienić jej los? A może to brat Arii ją uratuje?

Przeczytaj książkę Wojciecha Lady pt. "Mali Tułacze. Poruszająca opowieść o najmniejszych polskich uchodźcach wobec piekła II Wojny Światowej" z Wydawnictwa Prószyński i S-Ka. Poznaj historię tysięcy polskich dzieci zmuszonych do tułaczki po świecie. Wojenna zawierucha nie oszczędza nikogo. I choć konflikty zbrojne to "sprawy dorosłych", w ich wyniku cierpią również dzieci z każdej grupy wiekowej. Dlatego w publikacji tej natrafisz nie tylko na losy świadomych już nastolatków. Znajdziesz tu także opowieści o niedawno urodzonych maluchach, jak i o kilkulatkach wrzuconych w brutalną rzeczywistość. Dowiesz się, że niektóre z tych dzieci przychodziły na świat w wagonach. W zaplombowanych transportach jadących gdzieś w głąb Azji. Wojciech Lada w książce "Mali tułacze" przenosi czytelnika do roku 1940. Wtedy to dla kilkudziesięciu tysięcy polskich dzieci rozpoczęła się podróż. Żadne z nich wtedy jeszcze nie wiedziało, że potrwa ona aż osiem lat. W tym czasie mali bezbronni ludzie chorowali i umierali z głodu. Inni dorastali, przemierzając prawie wszystkie strefy klimatyczne naszego globu. I ocierając się o niemal wszystkie znane nam kultury. Ze zmrożonej Syberii dzieci przenoszono na stepy Azji, gdzie rodziła się ludzka cywilizacja. Stamtąd trafiały do Persji, której krajobrazy przywodziły na myśl scenerie znane z baśni tysiąca i jednej nocy. Kolejne miejsca na szlaku to Afryka, Indie, Nowa Zelandia czy Meksyk. Niektóre miały więcej szczęścia. Tysiącom polskich dzieci udało się bowiem uciec z Rosji razem z armią generała Władysława Andersa. Dorośli już "Mali tułacze" z reportażu Wojciecha Lady opisują ten czas jako najpiękniejsze lata życia. Jednak nawet dobiegając dziewięćdziesiątki płaczą, przywołując wspomnienia. Jedna z bohaterek książki podsumowuje tę wieloletnią podróż słodko-gorzkimi słowami. "Przeszłam piekło, ale widziałam rzeczy piękne".

Wycieczka na Lazurowe Wybrzeże? Plaże pełne słońca, podzwrotnikowy klimat? Beztroska atmosfera wakacji i odskoczni od szarej codzienności? To jest możliwe natychmiast, tu i teraz, dzięki powieści Heather Webb i Hazel Gaynor pt. "Spotkajmy się w Monako". Gdy dodamy do tego wielką aktorkę XX wieku, Grace Kelly i związany z nią wielki świat Hollywood, to wyjdzie nam książka doskonała! Dwie amerykańskie pisarki, Heather Webb i Hazel Gaynor, zabierają swoich czytelników w podróż mentalną w lata 50. XX wieku. W Cannes, mekce najlepszych aktorów świata, zawiązuje się przyjaźń między znaną aktorką, Grace Kelly, i właścicielką miejscowej perfumerii, Sophie Duval. Kobiety zaufają sobie, poczują braterstwo dusz, co pomoże im przetrwać i pokonać trudności, z którymi będą musiały się zmierzyć. Piękna aktorka zostanie wkrótce żoną księcia Monako, Rainiera III, a Sophie utonie w ramionach romantycznego fotoreportera, Jamesa Hendersona. Jednak nie tylko wątki miłosne są ważne w tej powieści. Warto po nią sięgnąć dla opisów kolorytu lokalnego Lazurowego Wybrzeża, dla opisów sposobu życia wielkich tego świata. Poprzez lekturę można też zweryfikować pogląd, że ludzi bogatych i sławnych nie obowiązują zasady, nie dotykają problemy i zdrady. Niniejsza pozycja to efekt połączenia sił dwóch autorek powieści historycznych, mieszkających w północnej części Europy. Smaczki z wielkiego świata gwiazd, luksusowe wnętrza, baśniowe krajobrazy to tylko niektóre z licznych elementów życia sławnych i bogatych. "Spotkajmy się w Monako", a z pewnością nie grozi nam nuda!