Tajemnice życia pozagrobowego

Mistrzowie powieści szpiegowskiej pod lupą Niektórzy pisarze czerpią garściami z własnych doświadczeń w pracy w służbach; inni prowadzą dogłębny research, docierając do byłych oficerów i szpiegów. Czy wszystko, co opisują, jest prawdą? Czy literatura szpiegowska może być źródłem informacji na temat pracy wywiadu? Autorzy opisują nowoczesne metody inwigilacji, sposoby werbowania agentów, szyfrowania informacji, fałszowania dokumentów i prowadzenia tajnych przeszukań oraz to, jak nowoczesne technologie wpłynęły na pracę agencji wywiadowczych. Krótki kurs szpiegowania to pasjonująca rozmowa o nowoczesnym wywiadzie i klasyce literatury szpiegowskiej oraz krytyczna ocena mistrzów gatunku – od Fredericka Forsytha, przez Toma Clancy’ego do Vincenta V. Severskiego.

Bywa, że kobieta musi wybierać między obowiązkiem, stanowiskiem, władzą a miłością... W przypadku królowej taki wybór wydaje się oczywisty, bo cóż może być ważniejszego od korony? A jednak Eleonora z Habsburgów Wiśniowiecka udowadnia, że kto umie kochać prawdziwie może się spodziewać nagrody, bo miłość jest szczodra i potrafi wynagrodzić tych, którzy jej wiernie służą. Królowa

Asia i Kuba są szczęśliwą parą i planują razem wspólną przyszłość. On jest towarzyski i przebojowy, ona – raczej introwertyczna i skryta. Dlatego gdy dziewczyna na lekcjach francuskiego poznaje Elwirę, Jakub uznaje to za dobry znak. Kobiety szybko przypadają sobie do gustu i nawiązują głęboką relację pełną zaufania. Asia zaczyna spędzać z przyjaciółką coraz więcej czasu. Jednocześnie zauważa, że jej relacje z Jakubem stają się coraz bardziej napięte. Na szczęście kobieta ma przy sobie Elwirę, bratnią duszę, która zawsze ją pocieszy i pomoże znaleźć wyjście z każdej trudnej sytuacji. Bo przyjaciele zawsze chcą dla nas jak najlepiej.

Ostatnia czarownica spłonęła na stosie ponad 200 lat temu. Czy wtedy skończyły się też prześladowania? Nie, a mentalne "stosy" płoną do dziś. Wyrusz w podróż z Zofią Krawiec, która w swojej książce "Szepczące w ciemnościach" pokaże Ci, jak we współczesnym zwierciadle kultury odbija się pradawny archetyp wiedźm i czarownic. "Szepczące w ciemnościach" to niezwykle interesujący zbiór rozmów autorki z osobami, którym bliski jest świat kobiet z jego wszelkimi problemami i ograniczeniami. O dzisiejszych "wiedźmach, czarownicach i babach jagach" opowiadają: Michał Pospiszyl, Agnieszka Szpilka, Marta Niedźwiedzka, Manuela Gretkowska, Maria Moonset Matuszewska, Aleksandra Kluczyk, Maria Bigoszewska, Mira Marcinów i Mikołaj Sobczak. Zofia Krawiec odkrywa przed nami, kim są współczesne wiedźmy i dlaczego można je połączyć z filozofią feminizmu. Obecnie nie zajmują się już bowiem guślarstwem, zielarstwem lub astrologią, ale mają wpływ na wszystkie aspekty życia. Dziś czarownica to kobieta wyzwolona i niezależna, ale niepozbawiona cech, które możemy zamknąć w zbiorze nazwanym kobiecością. Razem z autorką i jej rozmówcami dowiesz się, dlaczego dzisiejszym feministkom bliski jest archetyp czarownicy.

"Dekameron" to zbiór stu opowieści, które w ciągu dziesięciu dni 1348 roku opowiada sobie grupa dziesięciu szlachetnie urodzonych florentczyków (siedem pań i trzech młodzieńców), którzy schronili się przed zarazą w okolicach Florencji. Każdy dzień miał swój temat zadany przez kolejno wybieranych „króla” lub „królową”. Nowele stanowią opis obyczajów w epoce włoskiego renesansu, dając wyraz z jednej strony bujnemu życiu, pełnemu miłości i przygód erotycznych, z drugiej zaś wyrażając podziw dla inteligencji, sprawności ludzkiego umysłu, bystrości i sprytu. Głównym motywem opowiadań jest miłość: małżeńska i pozamałżeńska, zmysłowa i platoniczna, tragiczna i idylliczna. Lektura dla szkół średnich

Erick Walker nie wierzy w cuda. A jednak pewnego zimowego dnia tuż przed Bożym Narodzeniem zdarzyło się coś niezwykłego. Nieznajoma uratowała Ericka, kiedy jego samochód zsunął się ze skarpy prosto do rzeki. Nie wiedział, że była to Tara Willson, matka dwóch nastoletnich córek, która po rozstaniu z mężem borykała się z problemami finansowymi. W dodatku nie ufała ludziom, a w szczególności przedstawicielom płci męskiej. Kiedy rok później, przed kolejnym Bożym Narodzeniem, przypadkowo się spotykają, Tara nie rozpoznaje Ericka. On z kolei nie ma pojęcia, że to kobieta, której zawdzięcza życie. Świąteczny cud czy nie, tych dwoje się zaprzyjaźnia, nie przypuszczając, że Tara tak bardzo potrzebuje przyjaciela. Jej były mąż będzie chciał się zemścić za to, że od niego odeszła. Jednak Roger nie podejrzewa, że w życiu dawnej żony pojawił się ktoś nowy – mężczyzna z tonącego samochodu. Mężczyzna, który ma na koncie wiele złych uczynków.

W dzisiejszych czasach w kwestii religii państwa zachodnie mają zwykle do niej podejście dość proste - wierzysz, jeśli tego pragniesz, jednak nie jest to nakaz. Zupełnie inaczej jest w Arabii Saudyjskiej, gdzie wiara jest w dużej mierze nakazana, a dotyczy to głównie kobiet, które nie mają zbyt wielu praw. Książka "Porzuciłam islam, muszę umrzeć" jest słowami kobiety, która zakwestionowała wiarę, co sprowadziło na nią wyrok śmierci. Poznajemy historię Farity, która od dzieciństwa była dość krnąbrnym dzieckiem, nigdy nie biorąc za prawdę wszystkiego, co słyszała. W zachodnim świecie byłoby to pochwalane, jednak w Arabii jest to wręcz zakazane, szczególnie jeśli chodzi o islam. Farita ciągle zadawała pytania i nigdy nie była usatysfakcjonowana odpowiedziami, które dostawała wprost z Koranu. To zwróciło na nią uwagę zarówno nauczycieli, jak i innych dorosłych. Im była starsza, tym trudniej było jej zaakceptować świat, który ją otaczał. Postanowiła uciec z kraju, odrzucając wiarę. Niestety, w Arabii łączy się to z wyrokiem śmierci. Oficjalnie jednak nigdy go nie wydano - sam ojciec Farity powziął się tego zadania, oddelegowując do tego jej brata. Kobieta musiała ukryć się w Europie. Kiedy umarł jej ojciec, myślała, że w końcu jest bezpieczna, jednak nic nie jest takie proste.

Kobieta, mężczyzna, dwupokojowe mieszkanie, jedna doba – można by rzec: mocno ograniczona czasem i przestrzenią akcja. I byłaby to nawet prawda, gdyby bohaterowie, opowiadając siebie, raz po raz tych granic nie przekraczali.Gdyby autorka przez tytuł – a bohaterka przez próbę naśladowania Zbyszka Cybulskiego – nie nawiązywała do pewnego stylu życia, pewnych tęsknot tamtych czasów, budując przy tym sarkastyczny obraz współczesnych relacji damsko-męskich, odsłaniając mechanizmy i przyczyny dzisiejszych gier. To opowieść o miłości i śmierci, o chwilach, gdy jedno w zbyt ciasnym splocie tańczy z drugim, dowodząc, że człowiek albo umiera z miłości albo miłuje śmierć. A bohaterowie mają nie tylko tęsknoty, ale i ciała, i nie są to bynajmniej ciała astralne; są to ciała warte grzechu, więc też zdarza się im pogrzeszyć. Czy jest w tym polemika z modelem tęsknot, które uwiecznił pewien kultowy film? Autorka o powieści: Dla wielbicieli romansów mała przestroga – jeśli „Do niewidzenia, do niejutra” w ogóle przypomina romans, to nietypowy. Typowego nigdy bym nie napisała, bo nie wierzę pięknym jedynie słowom, które opiewają wyłącznie wzniosłe sentymenty. W tej historii spotkacie się również ze słowami brzydkimi i uczuciami niższego rzędu, czasem zupełnie niskimi. Może przy czytaniu zdarzy się Wam skrzywić z obrzydzeniem albo zarechotać z trwogą, lecz – mam nadzieję – może też pomyślicie, że jesteście bliżej rzeczywistości. Tu krzesło jest z reguły tylko krzesłem, a stół stołem, ale całość to najdonioślejszy akt odwagi wobec świata i zarazem szczerości wobec samej siebie. I nie jest ważne, czy Lo to ja albo czy Profesor istnieje, skoro historia o nich to ja; i na odwrót.