Anatomia niewinności

Łotr Malcolm Sinclair cudem uniknął śmierci. Teraz, jako Thomas Glendower, stara się odpokutować za dawne przewiny. Kiedy po latach wraca do swego wiejskiego domu, nieoczekiwanie zastaje tam wdowę z dwójką dzieci. Rose udaje służącą, którą z pewnością nie jest, lecz jej tajemnicę Thomas pozna dopiero, gdy niebezpieczeństwo będzie bardzo blisko. Zaczyna wierzyć, że został oszczędzony właśnie po to, by ocalić Rose i dzieci, choćby za cenę własnego życia.

Długo wyczekiwany oszałamiający finał serii „Mroczna wyspa lodu”. Wielki Czwartek. Mroźna bezwietrzna noc. W Siglufjörður natura zawsze była okrutna i nieokiełzana, ale o tej porze roku było w niej nie tylko coś bardziej mrocznego, ale jakby bardziej głębokiego i dalekiego. Kiedy Ari Thór dotarł do głównej ulicy dreszcz przeszedł mu po plecach. Na brzegu chodnika młoda kobieta leżała w kałuży własnej krwi; jej ciało było wykręcone w nienaturalnej pozycji, która nie pozostawiała cienia wątpliwości, że musiała skoczyć z dużej wysokości. Nie trzeba było lekarza, by stwierdzić, że nie żyła. Wyglądało na to, że cała krew pochodziła z jej głowy; najprawdopodobniej miała strzaskaną czaszkę. Jej spojrzenie było upiornie nieobecne; oczy miała szeroko otwarte, ale puste, jakby wpatrywały się w nicość.

Marguerite Caine wyruszyła w podróż do innych wymiarów za pomocą Firebirda – genialnego wynalazku jej rodziców, jej chłopaka Paula i ich przyjaciela Theo. Zwróciła jednak także uwagę wrogów, gotowych porywać, szantażować lub nawet zabijać ludzi, by wykorzystać Firebirda do swoich celów. Gdy dusza Paula zostaje rozszczepiona na cztery odłamki, uwięzione w jego wersjach z innych wymiarów, Marguerite gotowa jest zrobić wszystko i udać się w każde miejsce, by go ocalić. Ale cena za jego bezpieczny powrót jest wysoka. Jeśli nie zniszczy dzieła życia swoich rodziców w innych wszechświatach, Paul przepadnie na zawsze. Marguerite, nie chcąc poświęcać swojej rodziny, prosi o pomoc sprytnego Theo. We dwoje układają plan uratowania Paula, ale aby odnieść sukces, muszą przechytrzyć geniusza i zaryzykować nie tylko własnym życiem.

Nowa książka ulubionej autorki powieści sensacyjnych, nazywanej Królową suspensu. Dziennikarka Delaney Wright otrzymuje wielką szansę. Zostaje współprowadzącą wieczornych wiadomości telewizyjnych, będzie również relacjonować sensacyjny proces w sprawie morderstwa. Postanawia też odnaleźć swoją biologiczną matkę. Oskarżoną o morderstwo jest Betsy Grant, wdowa po bogatym lekarzu. Twierdzi, że kochała swojego męża i nigdy by go nie skrzywdziła, nawet żeby uchronić go przed cierpieniem z powodu choroby Alzheimera. Adwokat namawia ją, by zawarła ugodę z prokuratorem, ale Betsy odmawia. Chce na procesie udowodnić swoją niewinność. Natomiast pasierb Betsy - Alan Grant ma w związku z procesem wielkie oczekiwania. Od werdyktu sądu zależy otrzymanie przez niego ogromnego spadku.

Wyznania Russeaux to jedna z tych bolesnych książek, w których — jak w Wielkim Testamencie Villona, jak w Listach panny de Lespinasse — mamy uczucie, iż kładziemy rękę wprost na bijącym, chorym sercu ludzkim uczucie tutaj tym bardziej przejmujące, iż serce to biło w człowieku, który jak mało kto inny zaważył na biegu myśli, uczuć i dziejów wielkiej epoki ludzkości… …Odkąd istnieje literatura, nikt nie obnażył w ten sposób swojego wnętrza. Mimo iż właśnie wpływ Russeau rozpętał istną orgię wystawiania na pokaz swojego ja, „objaśniania” samego siebie, istną ekshibicję najtajniejszych drgnień swej istoty, wypełniającą znaczną część literatury XIX wieku, nikt nie dorównał mu co do tego w bezwzględności, powiedzmy w bezwstydzie. Trzeba było tej chorobliwej, do ostatecznych granic wybujałej pychy, a zarazem tego jakiegoś żaru wewnętrznego, podnoszącego chwilami napięcie tonu Wyznań istotnie niemal do sakramentu spowiedzi, aby pisać w ten sposób o swoim życiu, z jakimś dziwnym przeświadczeniem, iż szczerość tych kart oczyszcza je z ich szpetoty, a zarazem z całą naiwnością i, można powiedzieć, samouctwem etycznym tego włóczęgi, samotnika i proroka, który wychował się i spędził młodość poza społeczeństwem, a zetknąwszy się z nim, nie wszedł w nie, ale je rozwalił…